มูมู่ 🌱

              บทที่ 7               “อย่าถามในสิ่งที่เจ้าเองก็รู้ดีเลย เจ้ารู้.. ว่ามันจะเกิดอะไร”                “ท่าน..”                “เจ้ารู้ดี.. ใช่ไหมล่ะ”               “ข้ากลัว.. ฝ่าบาท.. ข้ารู้สึกกลัวจริงๆนะ”                มินฮยอนมองเข้าไปในดวงตาคู่นั้น ประกายตาที่ไหวระริกเป็นหลักฐานที่ชัดเจนว่าเธอไม่ได้โกหก                “กลัวอะไรล่ะ หืม..”               “ก็.. ไม่รู้สิ อธิบายไม่ถูก..”               “แล้วเจ้ากลัวข้าหรือเปล่า”               เธอส่ายหน้า                “เพราะฉะนั้นก็ไม่ต้องกลัว ตราบใดที่ในใจเจ้าไม่ได้กลัวข้า สิ่งที่จะเกิดขึ้...

ไม่มีคำตอบจากปากจินยองอีกแล้ว เพราะสิ้นเสียงของร่างใหญ่ คนที่อยู่ใต้ร่างก็โผเข้าจูบเขาทันที ดงโฮถอนจูบออกก่อนจะอมยิ้ม จูบลงบนสันจมูกเล็กนั้นเบาๆอย่างหมั่นเขี้ยว “ถามอีกที.. แน่ใจนะ..” จินยองถามเสียงเบาในขณะที่มองคนตัวโตกำลังวุ่นวายกับการแกะม้วนผ้าห่มของเขาออก “ถามบ่อยๆนี่ยังไง อยากสลับโพหรอ” “แล้วได้ไหมล่ะ..” จินยองเอ่ยทีเล่นทีจริง เขาแกล้งถามไปแบบนั้นแหละ เขายอมสูญเสียธรรมชาติของการเกิดมาเป็นฝ่ายรุกไปก็ได้ ถ้าคนคนนั้นคือดงโฮ คนที่เขารัก ยังไงเขาก็มีความสุขอยู่แล้ว “ได้นะ..สลับกันก็ได้..” แต่คำตอบที่ออกมาจากปากเขา ทำให้จินยองหูผึ่ง มองเขาอย่างไม่เชื่อสายตา “ก็กูรักมึง.. อันไหนมึงมีความสุข ก็ได้หมดแหละ” “กูพูดเล่น..” ดงโฮยิ้ม เลื่อนตัวขึ้นไปจูบปากเล็กนั้นอีกครั้ง สอดปลายลิ้นหยอกล้อกับลิ้นเล็กที่เปียกชื้นนั้นซ้ำๆ กวาดเก็บความชุ่มฉ่ำ ขบเม้มริมฝีปากสลับกับดูดดื่ม ปลายลิ้นที่ฟาดฟันกันในโพรงปากเริ่มอุ่นขึ้นตามแรงอารมณ์ที่โหมประทุ ร่างหนาครางต่ำในลำคออย่างพอใจกับการจูบตอบของเขา สลับดูดกลืนความชุ่มชื่นในโพรงปากของกันและกันอย่างหลงใหล ปลายลิ้นที่ฉวัดเฉวียนและดูดดึงนั...

 “อาบน้ำไหม.. อาบน้ำกันเถอะ”  สิ้นเสียงหวาน ซอนโฮก็โดนอุ้มตัวลอย หายเข้าไปในห้องน้ำกับเขาทันที  อ่างที่ใหญ่กว่าตำหนักเธอสักสามเท่า  มินฮยอนมองเธออย่างหลงใหล ถามอีกครั้งเพื่อความมั่นใจในค่ำคืนนี้  “ชวนแล้ว.. ห้ามเปลี่ยนใจนะ”  “อื้อ.. ไม่เปลี่ยนใจ.. แน่นอน..”  ครั้งแรกที่ลงอ่างพร้อมเขาในวันนั้น สถานการณ์และความรู้สึกต่างกับวันนี้โดยสิ้นเชิง  ครานั้นตั้งใจให้เขาเข้ามาส่งแค่ในห้อง แต่ครั้งนี้เต็มใจเดินเข้ามาพร้อมเขาด้วยจุดประสงค์เดียวกัน  ความปรารถนาเดียวกันกับที่เขากำลังรู้สึก  พื้นที่ที่ใหญ่กว่าเดิมทำให้เก้อเขินเล็กน้อยไม่ว่าจะมองไปทางไหน  มันกว้าง..  กว้างเกินไปที่จะมายืนอยู่แบบนี้  เหมือนมินฮยอนจะอ่านใจเธอออก จูงมือเธอให้เดินตามช้าๆ ประคองตัวลงนั่งกับขอบอ่างใหญ่ ระหว่างที่มือกำลังจัดการกับระบบน้ำ สายตาก็ยังคงจดจ้องอยู่ที่ริมฝีปากที่ขบเม้มกันอย่างสั่นๆของเธออย่างหลงใหล  “ซอโน..”  “เปลี่ยน.. เปลี่ยนใจตอนนี้ทันมั้ย”  ซอนโฮยืดตัวลุกขึ้นยืน แต่ก็ถูกข้อมือใหญ่ฉุดลงจนเธอเสียหลัก ก้นจ้ำ...

“หนูกลัว.. หนูไม่ไหว..” “กลัวไปก็เท่านั้น ยังไงก็ไม่รอด” “งื้อ..” ควานลินเลิกชุดนอนที่บางแสนบางนั้นขึ้นจนถึงคอ นึกอยากจะจับเธอตีตูดซะให้เข็ดที่ไม่ยอมใส่ชั้นในมา “ทำไมหนูไม่ใส่ชั้นในคะ” จีฮุนหลุบตาลงต่ำ พวงแก้มอิ่มขึ้นสีระเรื่อ “ก็หนูจะมาหาป๊ะป๋า..”  ควานลินหัวเราะเบาๆ แนบแก้มลงกับพุงนิ่มอย่างหยอกเย้า เรียวขาขาวเนียนชันขึ้นเพื่อปกปิดเนินเนื้ออิ่มที่ปรากฎอยู่ต่อหน้าเขา ศอกใหญ่ดันขาเธอให้ราบลงกับเตียงอีกครั้ง ก่อนจะส่งมือสากลูบไล้ผิวเนื้อนุ่มละเอียดที่มีไรขนบางๆปกคลุมไว้  “งื้อ..”  “ถ้าป๊ะป๋าหิว.. หนูจะว่ายังไงคะ”  ควานลินลองถามอย่างแกล้งๆ รอฟังคำตอบที่มักจะออกมาอย่างใสซื่อแต่ทำให้เลือดในกายชายสูบฉีดไปทั่วร่าง “หิว.. ก็กินสิคะ..” ควานลินเลื่อนตัวลงต่ำ ใช้ข้อศอกแยกเข่าเธอออกกว้าง ดอกไม้ดอกเดิมที่อูมอวบสีชมพูสด ปลายยอดเกสรสั่นระริกยามถูกจับจ้อง มือใหญ่เอื้อมขึ้นไปบีบคลึงเต้างามช้าๆ แนบหน้าลงกับเนื้ออุ่นอย่างหลงใหล ความชื้นแฉะปรากฏชัดตั้งแต่บทรักยังไม่เริ่ม เครื่องเขายังไม่ร้อน แต่ของจีฮุนกำลังอุ่นพอดี หน้าคมถูไถกับกลีบเนื้อช้าๆ ลากลิ้นผ่านพอเป็...

                   “จง..”            “จ๋า..”            “เช็ดน้ำผึ้งออกให้นิ่มได้ไหม”            เธอปลดสายเสื้อลงทั้งสองข้าง ผ้ามันร่นลงจนถึงเอวขาวเนียน            ความอิ่มขาวสล้างของทรวงอกปรากฎอยู่ด้านหน้าห่างกับจมูกของเขาเพียงหนึ่งฝ่ามือเท่านั้น           “เช็ดน้ำผึ้งให้นิ่ม.. ด้วยปากของจงได้ไหม..”           “นิ่ม..”            จงฮยอนยิ้มบาง สิ่งที่เคยจินตนาการไว้มาปรากฎตรงนั้น แต่ถึงกระนั้นก็อดถามอย่างเสียไม่ได้            “นิ่ม.. ถ้าจงหยุดไม่ได้ล่ะ”            เธอโน้มหน้าลงชิดใบหู กระซิบแผ่วเบาจนคนฟังขนลุกซู่           “หยุดไม่ได้.. ก็ไม่ต้องหยุด..”             สิ้นเสียงหวานใสของภรรยา จงฮยอนรีบฉกชิงและขบเม้มริมฝี...

ติ้ด ติ้ด ติ้ด ติ้ด ควานลินควานหาต้นเสียงที่รบกวนการนอนหลับในคืนนี้ หรี่ตาขึ้นมองช้าๆ ก่อนจะพบว่ามันคือนาฬิกาปลุกในโทรศัพท์มือถือที่เขาตั้งเอาไว้เมื่อครู่ สามทุ่มครึ่ง.. จีฮุนหลับตาพริ้ม แนบพวงแก้มนิ่มกับอกของเขา ปลายหางตาเปียกชื้นหน่อยๆเป็นร่องรอยของการสะอื้นยามร่วมรัก อดที่จะจูบซับรอยเปียกจางที่หางตานั้นไม่ได้ เด็กดี.. น่าเอ็นดูที่สุดในโลก ใครจะอยากเชื่อว่ามังกรตัวน้อย ที่ตัวขาวราวกับไข่ปอกตอนเกิดใหม่ จะกลายร่างเป็นสาวสะพรั่ง งดงาม และน่าหลงใหลได้ถึงเพียงนี้ ความต้องการของเขาที่มีต่อเธอผู้นี้ มีมาก มากจนล้น จนแทบวัดค่าความต้องการไม่ได้ ช่วงเวลาที่ควานลินพลัดหลงอยู่ในโลกของความตาย ทำให้เข้าใจและค้นพบความรู้สึกและความราขอบตัวเองจนถ่องแท้ว่า  รักเธอ  และจะไม่ยอมพรากจากกันอีกเป็นอันขาด  จริงๆแล้ว..  ไม่ได้ตั้งใจจะข่มเหงเธอเลย  แต่ไม่ไหว.. ไม่ไหวแล้วจริงๆ  เปลือกตาเธอขยุกขยิกเล็กน้อย ราวกับรู้ว่าเขากำลังจ้องมองอยู่ ทำหน้าเบะปากงอแงยามที่ลืมตาขึ้นมาแล้วพบว่าแสงไฟในห้องยังคงสว่างจ้า  เธอกวาดตามองไปรอบๆบริเวณสักพัก ก่อนจะเงยหน้าขึ้นสบตาเข...

       ควานลินดึงเธอขึ้นมานั่งบนตัก โอบกอดให้กระชับแล้ววกริมฝีปากลงไปฉกชิมความหวานฉ่ำในโพรงปากเธออีกรอบ        ริมฝีปากบางเล็กดูดเม้มตอบกลับลิ้นเขาอย่างอ่อนหัด ลิ้นที่ไร้เดียงสาปัดป่ายไปทั่ว ความนุ่นนิ่มของลิ้นเย็นทำให้ควานลินดูดกลืนทุกอย่างเข้าไปอย่างหิวกระหาย        โลมเลีย สำรวจและดูดเค้นน้ำหวานจนคนที่อยู่ในอ้อมอกหายใจหอบถี่ เขาทำทีจะถอนลิ้นออกให้เธอตายใจก่อนจะดูดดึงเธอกลับเข้าไปใหม่ จีฮุนตัวสั่นกับการหยอกเย้าของเขา ทุบอกแกร่งนั้นอย่างงอแง         เธอจะหายใจไม่ทันอยู่แล้ว         ควานลินถอนปากออก ใช้นิ้วเกลี่ยริมฝีปากที่เพิ่งเขาเพิ่งจะรุกรานไปเมื่อครู่อย่างช้าๆ         สีแดงที่ระเรื่ออ่อนแต่เดิมนั้นกลายเป็นแดงสดขึ้นมาจากการกระตุ้นของเขา มีความชื้นเปียกของน้ำลายของเธอและเขาอยู่หน่อยๆ                ทรวงอกที่หอบสะท้อนขึ้นลงยามกดจูบ ทำให้เผลอฉวยโอกาสบีบเค้นมันเบาๆอย่างห้ามใจไม่อยู่         เนิ่นนานที่ประ...