ขยสว special 30(2) My Honey NC จงนิ่ม

       
           “จง..”
           “จ๋า..”
           “เช็ดน้ำผึ้งออกให้นิ่มได้ไหม”
           เธอปลดสายเสื้อลงทั้งสองข้าง ผ้ามันร่นลงจนถึงเอวขาวเนียน
           ความอิ่มขาวสล้างของทรวงอกปรากฎอยู่ด้านหน้าห่างกับจมูกของเขาเพียงหนึ่งฝ่ามือเท่านั้น
          “เช็ดน้ำผึ้งให้นิ่ม.. ด้วยปากของจงได้ไหม..”
          “นิ่ม..”
           จงฮยอนยิ้มบาง สิ่งที่เคยจินตนาการไว้มาปรากฎตรงนั้น แต่ถึงกระนั้นก็อดถามอย่างเสียไม่ได้
           “นิ่ม.. ถ้าจงหยุดไม่ได้ล่ะ”
           เธอโน้มหน้าลงชิดใบหู กระซิบแผ่วเบาจนคนฟังขนลุกซู่
          “หยุดไม่ได้.. ก็ไม่ต้องหยุด..”
            สิ้นเสียงหวานใสของภรรยา จงฮยอนรีบฉกชิงและขบเม้มริมฝีปากสีชมพูหวานนั้นทันที ลำแขนขาวนุ่มโอบรอบต้นคอชายหนุ่มช้าๆ ลูบไล้อย่างหลงใหล พร้อมกับเชิดหน้าจูบตอบเขาอย่างรู้งาน
           แม้จงฮยอนจะไม่เคยล่วงเกินเธอเลยสักครั้ง แต่หากเป็นการจูบ บทเรียนที่เขามอบให้ตั้งแต่เข้าหอวันแรก เธอมั่นใจว่าสามารถทำให้เขาพึงพอใจได้แน่นอน
            “อา..”
           อย่างที่เธอคิดไว้
           เขาครางต่ำในลำคออย่างพอใจ มองเธอตาฉ่ำเยิ้ม ก่อนจะกดจูบที่อีกครั้งที่เนินอกขาวเนียนนุ่ม หยาดน้ำผึ้งหวานเหนียวเกาะเนื้อทำให้ต้องลงน้ำหนักลิ้นร้อนให้หนักกว่าเก่า
          ซุกไซร้แนบหน้ากับเต้ากลมกลึง จนพวงแก้มเหนียวเปียกน้ำผึ้งของเธอไปด้วย ซองอุนประคองใบหน้าเขาขึ้นช้าๆ กวาดลิ้นเล็กชิมรสน้ำผึ้งตามพวงแก้มเขาอย่างยั่วยวน
          จงฮยอนใจเต้นระส่ำ ความรู้สึกเหมือนมีผีเสื้อบินโฉบฉวัดเฉวียนอยู่บนหน้า ลมหายของเธอที่รินรด ทำให้คนที่ถูกรุกเร้ากลับอย่างเขา หายใจขาดเป็นห้วงๆ
          ตาคมพริ้มหลับรับความฉ่ำหวานจากปลายลิ้นเล็ก ก่อนจะถูกดูดดึงริมฝีปากล่างอย่างหยอกเย้าจากคนที่นั่งเปลือยอกอยู่เบื้องหน้า
         น้ำผึ้งที่เปื้อนเลอะปากเธอและเขา ถูกแลกเปลี่ยนถ่ายเทให้กันและกันอย่างไม่รู้จบ ร่างกายผ่าวร้อนขึ้นตามอารมณ์ที่โหมประทุ จากเย้าหยอกเปลี่ยนเป็นดูดดึงก่อนจะโหยกระหายกันอย่างรุนแรงและเร่าร้อน
           ปากอิ่มนั้นแดงเป็นปื้นใหญ่ยามเขาถอนริมฝีปากออก แลบลิ้นเลียคราบน้ำผึ้งที่เลอะออกตามมุมปากอย่างยั่วเย้า จงฮยอนกวาดสายตาไปตามเต้างามกลมกลึง ปลายยอดสีชมพูเข้มนั้นแข็งชูชันยามถูกสายตาของเขาโลมเลียและจับจ้อง
          รอยน้ำผึ้งที่เปื้อนเปรอะเนินอกถูกกวาดกินออกหมดโดยลิ้นของเขา ซองอุนแอ่นอกงามตั้งขึ้นจนนูนเด่น สองแขนเนียนผ่องยื่นไปด้านหลังลำตัว ยันโต๊ะเพื่อทรงตัวไว้ให้เอียงเอนไปด้านหลังเล็กน้อย ปลายยอดอกสั่นระริกยามถูกเขาราดน้ำผึ้งลงมาใหม่
           น้ำผึ้งเหนียวเย็นราดอาบตั้งแต่เนินอกนูนขาว ผ่านเต้ากลม ปลายยอดที่นูนแข็ง หยดไหลล้นลงมาเรื่อยๆตามหน้าท้องนูนเล็กที่เนียนผ่อง เขาตั้งใจเทอาบหน้าขาเธออย่างเจ้าเล่ห์ หน้าตักที่ชุดนอนส่วนบนกองอยู่ ฉ่ำแฉะไปด้วยน้ำผึ้งกลิ่นหอมหวาน ปลายเท้าของเธอจิกเกร็งยามถูกของเหลวไหลผ่านจุดกึ่งกลางลำตัวอย่างห้ามใจไม่อยู่
          จงฮยอนดันตัวเธอไปด้านหลัง ก้าวพรวดเดียวขึ้นไปอยู่บนโต๊ะก่อนจะลากร่างอวบอิ่มให้อยู่ตำแหน่งกลางโต๊ะแล้วขึ้นคร่อมไว้ ไม่ให้เธอดิ้นหนี
          ส่งยิ้มให้เธอเหมือนเดิม
          แต่แค่เจ้าเล่ห์กว่าทุกวัน
           เธอยิ้มตอบอย่างรู้ทัน ใช้มือเล็กสอดเข้าใต้เสื้อนอนสีน้ำเงินตังใหญ่ พยายามเลิกมันขึ้นเพื่อเชยชมกล้ามเนื้อและความแข็งแกร่งของบุรุษเพศ
           จงฮยอนถอดเสื้อออกตามความประสงค์ของเธอ แล้วขว้างทิ้งไปมุมห้อง ส่วนที่แข็งแรงกลางลำตัวเขาดุนดันออกมาจนเธอรู้สึกได้ ยามเขาแนบกายลงมาดูดเลียน้ำผึ้งหวาน
           ใบหน้างามแดงก่ำ ยามถูกปลายลิ้นหยอกเย้าที่ยอดอก ดูดเม้มดึงขึ้นจนต้องแอ่นอกตามอย่างกระสัน เรียวขางามหนีบเกร็งแน่นเวลาที่ถูกปลายลิ้นแตะเบาถี่จนยอดอกแข็งเป็นเม็ดนูนใหญ่
           จงฮยอนดูดกลืนน้ำผึ้งหวานตามเต้าเนื้ออยู่นาน สลับกับหยอกเย้าปลายยอดจนคนใต้ร่างครางถี่ จือปากครางกระเส่าเรียกชื่อเขาเสียงสั่นกระท่อนกระแท่นไปหมด
          จงฮยอนจูบเบาๆที่หน้าท้องนูนเล็กอย่างรักใคร่ หอมเนื้อเนียนนุ่มสลับซ้ายขวาอย่างเอ็นดู เธอมองตามแล้วหัวเราะร่า
          ‘จงฮยอนกำลังจูบลูก’
           สิ่งที่เขามักจะเอ่ยขอเธอทำทุกครั้งยามที่มีโอกาส และเธอก็ปฏิเสธมันทุกครั้งเพราะรู้สึกเขินอาย บัดนี้ เขาได้รับโอกาสนั้นแล้ว
             ความปรารถนาที่ถูกโหมกระพือในตอนแรกค่อยๆมอดดับลงเมื่อได้กดจูบลงบนหน้าท้องเนียนขาว ความรู้สึกผูกพันและรักใคร่ที่ก่อกำเนิดขึ้นแม้ยังไม่เคยพบหน้า ทำให้ความอบอุ่นและอยากทะนุถนอมเข้ามาแทนที่
           การรุกเร้าของเขาหยุดลง พร้อมกับใบหน้างามที่ชะโงกมองอย่างสงสัย จงฮยอนไม่ได้เงยหน้าขึ้นมองตอบ
           หากแต่กำลังจะยิ้ม
           ยิ้มอ่อนโยนให้พุงเล็กที่ยื่นออกมาของเธอ
         “นิ่มว่า.. ลูกเราจะรู้ไหมว่าเรากำลังทำอะไร”
          “ไม่รู้มั้ง..”
           ซองอุนกัดฟันกรอด หงุดหงิดกับความเป็นแฟมิลี่แมนที่มาขัดจังหวะอย่างไม่รู้เวร่ำเวลา
         “ทำไมไม่ยอมบอกว่าลูกเราน่ารักขนาดนี้”
          เขายังคงเพ้อต่อ กดจูบเบาๆอยู่อย่างนั้นจนเธอจั๊กจี้
         “ลูกอยู่ในท้อง จะรู้ได้ไงล่ะ ว่าน่ารักหรือเปล่า”
          “น่ารักสิ..”
          เขาสวนทันควันจนเธอชะงัก
         “เพราะว่าแม่เป็นนิ่ม ยังไงก็น่ารัก..”
           ซองอุนกลืนถ้อยคำงอแงและต่อว่าลงคอไปจนหมด ก่อนจะถอนหายใจออกมาอย่างยอมแพ้
          จ้า...
          ยอมแล้วจ้า...
         คุณพ่อจะเล่นแต่กับคุณลูก ไม่เล่นกับคุณแม่แล้วก็ตามใจจ้า..
         ยอมแพ้จ้า..
          ความน่ารักและอบอุ่นที่เขาแสดงออก ทำให้รู้สึกโกรธเคืองไม่ลง มิหนำซ้ำยังเอ็นดูราวกับเป็นลูกคนหนึ่ง
         ทำไมผู้ชายคนนึงถึงทำตัวน่ารักได้ขนาดนี้กันนะ
         “จง..”
         “จ๋า..”
        “ข้างล่างที่เปื้อน จงยังไม่ได้เช็ดให้นิ่มเลยนะ”
         เธอลองดูอีกครั้ง
         เขามองตามในส่วนที่เธอเอ่ยถึงอย่างสงสัย เหมือนฉุกคิดได้ว่ากำลังทำอะไรอยู่ เงยหน้าหัวเราะแล้วยิ้มเขินส่งให้
         โธ่เอ๊ย..
         ทำเป็นมั้ยเนี่ย.. จงฮยอน
          “อ๊ะ..”
         สิ้นคำบริภาษเขาในใจ ก็ต้องเผลอครางออกมาอย่างไม่ทันตั้งตัว มือใหญ่เลิกชายกระโปรงขึ้น คลุกเคล้าใบหน้าลงกับเยินเนื้ออูมอวบ ลากลิ้นดูดชิมน้ำผึ้งที่เขาเทราดลงกับมืออย่างหิวโหย
         กลีบเนื้อที่หวานฉ่ำถูกริมฝีปากหนาของเขาเชยชิมอย่างเอาแต่ใจ เรียวขาที่หนีบแน่นใจตอนแรกนั้น ฉีกกว้างออกต้อนรับเขาอย่างเต็มใจ
         จงฮยอนจูบเบาๆอย่างหยอกเย้ากับปลายเนื้อนูนเด่นกลางลำตัวที่กำลังอวบโต สะโพกส่ายร่อนยามแตะสะกิดต่อมไตที่ไวต่อความรู้สึกต่อมนั้น เมือกอุ่นเยิ้มออกตามรอยแยกกลีบกุหลาบ หอมหวานชวนเชิญให้เขาดื่มกินอย่างไม่รู้อิ่ม
          สองขาโอบกว้าง กอดรัดลำตัวเขาจนแน่น แอ่นเนินเนื้อให้เขาดื่มชิมจนกว่าจะพอใจ ฝ่ามือขาวผ่องขยุ้มเรือนผมดำขลับนั้นซ้ำๆ บดเบียดสะโพกสู้กับลิ้นเขาอย่างไม่ยอมแพ้
         สะดุ้งเฮือกใหญ่เมื่อถูกความแข็งแรงของปลายนิ้วใหญ่สอดเข้าไปสะกิดเขี่ยตามโพรงเนื้ออุ่นลื่นอย่างแผ่วเบา
          ลูบไล้ถูไถเข้าออกช้าๆ จนสะโพกงามส่ายบดตามจังหวะ คว้านน้ำรักจากช่องโพรงหวานฉ่ำ ถูไถตามกลีบกุหลาบจนชื้นเปียกไปทั้งดอก
          น้ำผึ้งที่ราดไหลจนเปียกหน้าตักในตอนแรก บัดนี้ ถูกจงฮยอนดูดดื่มกลืนกินจนสูญสิ้น เหลือก็เพียงแต่น้ำหวานของแก่นกลางกุหลาบเท่านั้นที่เยิ้มไหลออกมาเป็นระยะ ฉ่ำชื่นระรื่นทรวงไม่แพ้น้ำผึ้งใดในโลก
          อุ้งเนื้อบีบรัดลำนิ้วแข็งแรงเป็นจังหวะ ใบหน้างามยิ้มเพ้อ ตาปรือ ลูบไล้มือเล็กใบตามใบหน้าของเขาอย่างหลงใหล
         นอกจากจงฮยอนน่ารักแล้ว ยังทำให้เธอมีความสุขอีกด้วย
          ใบหน้าคมเปียกเปรอะน้ำรักของเธอยามกลิ้งเกลือกใบหน้าดูดดื่มยิ้มตอบเธออย่างอ่อนโยน เลื่อนตัวขึ้นไปจูบริมฝีปากบางนิ่มซ้ำๆ ไล้ชิมมาตามต้นคอหอมกรุ่น ใช้ฟันครูดเนื้อนิ่มเบาๆอย่างหยอกเย้า
          ผลลัพธ์ที่ได้คือกำปั้นตุ้บใหญ่จากเธอหนึ่งตุ้บตรงกลางหลัง จงฮยอนหัวเราะร่วน จุ้บปากที่กำลังจะต่อว่าซ้ำๆจนไม่มีจังหวะเอื้อนเอ่ยคำใดออกมา
           พรมจูบไปทั่วหน้าอย่างเอ็นดู หยอกเย้าเธอเหมือนเด็กเล็กคนหนึ่ง ย่นจมูกเขาชนกับปลายจมูกเธอถูไถเบาๆแล้วหัวเราะ
          “นิ่มน่ารัก..”
          “รู้แล้ว..”
           “นิ่ม..”
          “จ๋า..จง..”
          “มากกว่านี้.. ได้หรือเปล่า..”
           เขาหลุบสายตาลงต่ำ มองริมฝีปากงามที่เพิ่งลิ้มลองเมื่อครู่อย่างวอนเว้า ความเป็นชายที่แข็งเกร็งจนแทบระเบิดถูกขึงขืนเอาไว้อย่างทรมาน
           อยากจะรักเธอใจแทบขาด
            แต่กลัวว่าเธอจะบอบช้ำ
            ซองอุนไม่ตอบคำถาม หากแต่ปลดเปลื้องผ้าที่กองกระจุกบนหน้าตักออกจนหมดสิ้น เอนกายราบลงบนโต๊ะ ก่อนจะพยักหน้าช้าๆ
           ชั่วพริบตา จงฮยอนก็แนบร่างเปลือยเปล่าที่ทาบทับร่างอวบอิ่มช้าๆ พลิกเธอนอนตะแคงข้าง เพื่อป้องกันการกดทับบริเวณหน้าท้อง จูบท้ายทอยขาวเนียนของเธออย่างหลงใหล
            ซุกไซร้อิงแอบ กอดรัดจากด้านข้าง บีบบี้ขยี้เคล้นเต้าเต่งตึง ก่อนจะสะกิดเขี่ยปลายยอดอกจนคนในอ้อมกอดดิ้นสั่น
           ซองอุนสูดหายใจเข้าจนสุด เม้มปากแน่นยามเขาสอดแก่นกายแข็งกำยำเข้ามารุกล้ำในร่าง ความเจ็บปวดที่ไม่เคยพานพบส่งผลในน้ำตารินอาบไปทั่วหน้า
          เสียงสะอื้นสั่นทำให้จงฮยอนหยุดชะงักกึก แนบหน้าลงชิดพวงแก้มที่เปียกชื้นไปด้วยหยาดน้ำตาของคนรัก จูบปลอบที่ขมับบางช้าๆ ปล่อยมือที่กำลังกอบกุมแก่นกายตัวเองออก ก่อนจะเปลี่ยนมาปลอบโยนเธอแทน
           ลำแขนใหญ่ที่ทอดผ่านลำตัว ทำให้ความกลัวและความตกใจหดหายไปอย่างช้าๆ เสียงกระซิบแผ่วสลับการจุมพิตที่ได้รับเป็นระยะ ทำให้เสียงสะอื้นนั้นจางลงในที่สุด
          “นิ่ม..”
          “อือ..”
          “ไม่ต้องกลัวนะ..”
         “..อือ..”
         “จงรักนิ่มนะ.. ได้ยินหรือเปล่า..”
          เธอยิ้มทั้งน้ำตา พยักหน้าช้าๆ ก่อนจะกลั้นหายใจอีกครั้งเพื่อรับความแข็งแกร่งของความเป็นชายที่สอดใส่เข้ามาในร่าง
          “ฮึก..”
          ฝ่ามือใหญ่ประคองสะโพกเธอไว้ ก่อนจะขยับตัวเบาๆภายใต้ความแน่นคับของช่องทางที่แสนหวาน ยิ่งช้ายิ่งสัมผัสผ่านพื้นผิวที่อุ่นลื่น ตอดรัดเอ็นเนื้อเป็นระยะจนร่างกายเขาแทบระเบิดแตก
           จงฮยอนกัดฟันแน่น พยายามบังคับกายให้ช้าที่สุด เพื่อความปลอดภัยของเธอและลูก แม้จะมีบางครั้งที่อดใจไม่ไหวเผลอเร่งความเร็วจนเธอครางถี่ แขนคว้าปัดป่ายไปทั่วเพื่อหาที่ยึด แต่เขาก็กลับมารักษาระดับความเร็วไว้ได้ในที่สุด
           พร้อมกับค้นพบว่า..
          ไม่ว่าจะเร็วหรือช้า มันก็ดีมากๆเหมือนกัน
           ดีที่สุดในโลกด้วย
           ไม่มีเสียงสะอื้นร่ำไห้จากเธออีกแล้ว มีเพียงเสียงหอบหายใจที่แรงขึ้น และเสียงครางเหมือนลูกแมวน้อยยามถูกหยอกเย้าเท่านั้น
          ใบหน้างามอมชมพูระเรื่อเชิดคางขึ้น หันข้างไปจูบเขาในขณะที่อารมณ์โหมกระพือจนจะถึงขีดสุด เก็บเสียงครวญครางของตัวเองที่อาจจะปลดปล่อยออกมาอย่างน่าอาย
          ร่างอิ่มเกร็งสั่น ปลายยอดอกและเกสรดอกกุหลาบกลางลำตัวสั่นระริก สะโพกบีบรัดความสุขจากเขาอย่างต่อเนื่อง มองเขาตาปรือ ล่องลอยราวกับอยู่ในความฝัน
          ไม่สนใจว่าตอนนี้กำลังทำอะไรอยู่ที่ไหน ไม่สนใจว่าท่าทางหรืออากัปกิริยาของตนเองจะเป็นอย่างไร ไม่สนใจใดๆทั้งสิ้น
           รับรู้เพียงว่า นี่หรือ..
          ความสุขสมและเอมอิ่มจากรสรักและบทสัมผัสของชายหญิง
           สุขแท้ราวกับขึ้นสวรรค์
           จงฮยอนขยับตัวต่อช้าๆ เห็นเธอเดินทางไปถึงปลายทางอย่างสุขสมก็ปลื้มใจ จูบซ้ำที่พวงแก้มนิ่มหอม เธอเริ่มครางตามจังหวะกายของเขาอีกครั้ง เขาประคองจังหวะง่ายขึ้นเล็กน้อยจากน้ำหวานของเธอที่รินอาบเอ็นแกร่ง มือที่ประคองสะโพกเธอไว้เมื่อครู่ เลื่อนขึ้นมากอบกุมเต้าเนื้อเต็มแน่น ขยำขยี้โดยไม่รู้ตัวในจังหวะที่อารมณ์พุ่งทะยานไปจนสุด
            น้ำเชื่อมข้นขาวถูกฝากไว้ในโพรงสะโพกอุ่นนิ่ม เจ้าของสะโพกร่อนสั่น กับน้ำเชื่อมที่อุ่นร้อนจนเต็มช่องท้อง เมื่อขยับตัวพลิกกลับ ก็ทะลักล้นออกจนอาบหว่างกลางดอกไม้สวยสด จนจงฮยอนเผลอที่จะเลื่อนตัวลงไปจูบอีกครั้งอย่างเสียไม่ได้
             ซองอุนดึงตัวเขาขึ้นมาจูบอีกครั้ง กระซิบถ้อยคำที่ทำให้คนฟังตาลุกวาว ปีนลงจากโต๊ะสูงก่อนจะอุ้มเธอกลับไปยังห้องนอนของเธอและเขา
             วางร่างอิ่มให้ยืนพิงผนังห้อง เธอเซเล็กน้อย ก่อนจะรีบเกาะตัวเขาไว้เพื่อทรงตัว
             ผมฟูยุ่งและรอยยิ้มฉ่ำหวานที่เธอส่งให้ ทำให้เอ็นแกร่งพองตัวกำยำขึ้นอีกครั้ง พลิกเธอให้หันหน้าเข้ากับผนังห้อง จับสองแขนเรียวยันผนังไว้จนมั่น ถูไถแก่นกายผ่านกลีบอวบอิ่มช้าๆ ซ้ำๆ
            สะโพกอวบแน่นสั่นระริก อยากจะกดสะโพกตัวเองลงไปทาบทับความแข็งแรงและโยกส่ายตามใจต้องการ แต่อีกใจหนึ่งก็เข้าใจในตัวเขาดี
           เขาเป็นห่วงลูก
          “อือ..”
            เสียงครางหวานดังขึ้นอีกครั้ง จงฮยอนถอดถอนแก่นกายเข้าออกช้าๆ กดย้ำ เน้นหนักทุกครั้งที่สัมผัสผิวเนื้อโพรงอุ่น กดจูบแผ่นหลังเนียนละเอียด ก่อนจะกอดรัดร่างอิ่มไว้แน่นเมื่อถึงฝั่งฝันพร้อมๆกัน
            เมื่อถอดแก่นกายของเขาออกจากร่าง ซองอุนก็ถึงกับเข่าอ่อน โอบรอบคอเขาไว้ แล้วอ้อนขอให้เขาพาไปส่งที่เตียง
           จงฮยอนอุ้มท่าเจ้าสาวไปส่งบนเตียงใหญ่ จูบหน้าผากอีกครั้ง พร้อมกับดึงผ้าห่มขึ้นมาปกปิดร่างกายเธอที่กำลังเปลือยเปล่า
            สอดตัวเข้าใต้ผ้าห่มแล้วทอดกายลงเคียงข้าง ดึงศีรษะคนรักมานอนทับบนลำแขนแข็งแรง ส่งยิ้มให้เบาๆ
           “จง..”
          “จ๋า.. เหนื่อยไหม..”
           ฝ่ามือใหญ่บรรจงไรเขี่ยผมที่ปรกหน้าปรกตาเธอออก จูบที่เปลือกตาอีกครั้งอย่างแผ่วเบา
 เธอยิ้มตอบ ส่ายหน้าช้าๆ
         “ไม่เหนื่อย.. มีความสุขมากกว่า”
           เช่นเคย..
           ทุกครั้งที่เธอพูดจาน่ารัก เธอมักจะโดนระดมจูบชุดใหญ่จากเขาเสมอ ซองอุนหัวเราะเสียงใสเอียงหน้าหลบ ก่อนจะดันหน้าเขาออกห่าง จงฮยอนมองตามอย่างเศร้าๆ
           “พอก่อนไหมล่ะ มีอะไรจะบอก”
            ซองอุนส่งยิ้มมีเลศนัยให้ จงฮยอนหรี่ตามองคนในอ้อมกอดอย่างจับผิด
           เธอยื่นหน้ากระซิบชิดใบหู เอ่ยคำที่ทำให้จงฮยอนยิ้มกว้างออกมาอย่างที่สุดในรอบปี
          “นิ่ม.. ก็รักจงเหมือนกัน..”
           พอแล้ว..
           คำเดียวจากซองอุน เพียงพอแล้วในชีวิตนี้
           จงฮยอนคิดในใจ..
           และเริ่มบทรักที่อ่อนโยนอีกครั้ง เพื่อตอบแทนคำว่ารักที่ได้รับอย่างไม่ทันตั้งตัว
           แล้วจง..
           จะไม่ทำให้นิ่มต้องผิดหวัง
            รับประกันเลย