ขยสว 31 น้ำผึ้งพระจันทร์ (2) มินซอน cut

 “อาบน้ำไหม.. อาบน้ำกันเถอะ”

 สิ้นเสียงหวาน ซอนโฮก็โดนอุ้มตัวลอย หายเข้าไปในห้องน้ำกับเขาทันที

 อ่างที่ใหญ่กว่าตำหนักเธอสักสามเท่า

 มินฮยอนมองเธออย่างหลงใหล ถามอีกครั้งเพื่อความมั่นใจในค่ำคืนนี้

 “ชวนแล้ว.. ห้ามเปลี่ยนใจนะ”

 “อื้อ.. ไม่เปลี่ยนใจ.. แน่นอน..”

 ครั้งแรกที่ลงอ่างพร้อมเขาในวันนั้น สถานการณ์และความรู้สึกต่างกับวันนี้โดยสิ้นเชิง

 ครานั้นตั้งใจให้เขาเข้ามาส่งแค่ในห้อง แต่ครั้งนี้เต็มใจเดินเข้ามาพร้อมเขาด้วยจุดประสงค์เดียวกัน

 ความปรารถนาเดียวกันกับที่เขากำลังรู้สึก

 พื้นที่ที่ใหญ่กว่าเดิมทำให้เก้อเขินเล็กน้อยไม่ว่าจะมองไปทางไหน

 มันกว้าง..

 กว้างเกินไปที่จะมายืนอยู่แบบนี้

 เหมือนมินฮยอนจะอ่านใจเธอออก จูงมือเธอให้เดินตามช้าๆ ประคองตัวลงนั่งกับขอบอ่างใหญ่ ระหว่างที่มือกำลังจัดการกับระบบน้ำ สายตาก็ยังคงจดจ้องอยู่ที่ริมฝีปากที่ขบเม้มกันอย่างสั่นๆของเธออย่างหลงใหล

 “ซอโน..”

 “เปลี่ยน.. เปลี่ยนใจตอนนี้ทันมั้ย”

 ซอนโฮยืดตัวลุกขึ้นยืน แต่ก็ถูกข้อมือใหญ่ฉุดลงจนเธอเสียหลัก ก้นจ้ำลงกับอ่างจนเปียกโชกไปทั้งตัว ซอนโฮกำลังหงุดหงิดในขณะที่มินฮยอนกำลังพอใจ

 ซอนโฮเปียกแล้ว..

 ชอบจัง..

 “มินฮยอน!”

 “อะไรกัน เป็นคนชวนเค้ามาเอง ทำหน้าตาแบบนี้ได้ไงกัน”

 “เนี่ย มันเปียก มันเปียก เห็นมั้ย”

 มินฮยอนอมยิ้มถอดเสื้อผ้าตัวเองออกจนเปลือยล่อนจ้อน ก่อนจะก้าวลงไปนั่งในอ่างตามเธอ ซอนโฮเบือนหน้าหนี ร้อนผ่าวไปทั่วแก้มจนขึ้นสีแดงระเรื่อ

 “ไม่อยากให้ชุดเปียก ก็ถอดชุดออกสิคะ.. ที่รัก”

 ไม่พูดเปล่า มือใหญ่บรรจงแกะกระดุมออกทีละเม็ด เผยผิวขาวเนียนละเอียด ฟองสบู่ที่เปื้อนเปรอะหน้าอกทำให้ภาพของเธอดูน่ามองขึ้นไปใหญ่

 โน้มตัวลงไปจูบที่ปากบางนั้นช้าๆ สอดมือเข้าไปใต้เสื้อชั้นในสีอ่อน ก่อนจะปลดตะขอให้หลุดออก เต้าอวบอิ่มที่แน่นอัดในร่มผ้ากระเพื่อมสั่นหลังถูกปลดปล่อย ปลายยอดเชอรี่แดงสดงอนตวัดขึ้นเล็กน้อยเมื่อสัมผัสน้ำ ซอนโฮเลื่อนตัวเอนหลังพิงขอบอ่าง ปล่อยให้เขารุกล้ำเข้ามาเชยชิมอย่างตามอำเภอใจ

ขาสองคู่เกี่ยวกระหวัดรัดกันใต้ผืนน้ำ ถูไถคลอเคลียอย่างรักใคร่ เพียงชั่วครู่ ปราการเบื้องล่างของเธอก็ถูกถอดออกจนร่างทั้งร่างเปลือยเปล่า

 อ่างที่มีแต่ฟองโฟมทำให้เขาขัดใจเล็กน้อยเมื่อไม่ได้เห็นในสิ่งที่ต้องการเห็น แม้จะมีดีที่ความนุ่มลื่นจากโฟมเวลาสัมผัสผิว แต่จับแบบไม่เห็นเลยดูไม่น่าพอใจเท่าใดนัก

มินฮยอนกดระบายฟองสบู่ทิ้งจนหมด เธอห่อตัวเข้าเล็กน้อยเพื่อปกปิดบริเวณที่ซ่อนเร้น สายตาคมมองตามนัยน์ตาพราวระยับ

 กดเปิดน้ำอีกครั้งจนเต็มอ่าง คราวนี้ไม่มีฟองสบู่แล้ว ทุกซอกหลืบเร้นไม่มีพื้นที่ใดลอดพ้นสายตาของเขาไปได้อีก เลื่อนตัวเข้าไปซ้อนประกบด้านหลัง ประคองกอดกอบกุมเต้างาม เคล้นคลึงซ้ำๆจนคนบนร่างตัวสั่น เชิดหน้าเอียงคอคว้าหาจุมพิตจากเขา

 จุมพิตที่ดูดดื่มและฉุดดึงอารมณ์ให้จมดิ่ง

 แลกลิ้น โลมเลีย อยู่ซ้ำๆ

 ซอนโฮพลิกตัวกลับมาแนบประกบเขาอีกครั้ง อกนุ่มหยุ่นบดเบียดกับกล้ามเนื้อแข็งแรงบนอกแกร่ง สอดแขนคล้องคอจนกระชับ ล็อกใบหน้ารับจูบเขาอย่างเผ็ดร้อน

บริเวณที่อ่อนไหวของชายชาตรีผงาดผึงขึ้นเบียดโนมเนื้อสาว สัมผัสใต้น้ำทำให้รู้สึกฝืดเคืองแม้เป็นการสัมผัสผ่าน ลำแขนแข็งแรงดันตัวเธอออกห่าง จับเรียวขาแยกออกให้อ้าโอบดูดกลืนความแข็งแรงของบุรุษเพศเข้าไปจนเกือบสุด

 ซอนโฮห่อปากครางเสียงสั่น ความคับแน่นและฝืดเคืองยามอยู่ใต้น้ำทำให้ร่างกายส่วนล่างชาวาบ ตัวเกร็งแข็งขืนเหมือนดังถูกกระตุ้นจนถึงจุดสูงสุดซ้ำๆโดยที่ยังไม่ได้แม้แต่จะขยับตัว

 สองมือมินฮยอนประคองสะโพกเธอมั่น สวนกายกระแทกใส่ต้านกับแรงน้ำที่เปิดไว้จนเอ่อล้น กระแสน้ำอุ่นวนไหลเวียนในอ่างยิ่งทำให้อารมณ์เดือดพล่าน ดันกายสู้กับแรงบดเบียดที่ส่ายร่อนจากเธออย่างไม่ยอมแพ้ บังคับสะโพกกดให้เคลื่อนเบียด บดทับ จนส่วนที่ไวต่อความรู้สึกสัมผัสกับเนินเนื้อด้านบนของเขา ซอนโฮครางหอบ ความเอาอกเอาใจของเขาทำให้เธอกำลังจะตาย

  ไม่ไหวแล้ว..

 “มิน..ฮึก..”

 ร้องเรียกเขาเสียงสั่น ปลายเล็บครูดผิวเนื้อหน้าอกเขาจนเป็นรอยยาว แรงขยับตัวโยกเบียดหมดลง กายสั่นระริกร้องขอความช่วยเหลือจากเขา

 มินฮยอนครางยาว ก่อนจะสวนสะโพกใส่ความความเร็วที่เพิ่มขึ้น ระดับน้ำกระฉอกหกจนครึ่งอ่าง ซอนโฮร้องไห้สะอื้น น้ำตารินอย่างปิติ เกร็งกายสั่นกระตุก ภายในตอดรัดเอ็นอุ่นแน่นเป็นจังหวะ

มินฮยอนถอนกายออกก่อนจะปลดปล่อยน้ำหวานขาวขุ่นใส่โพรงปากสีชมพูสดจนเลอะล้นเปรอะคางงาม

ลิ้นเรียวเล็กกวาดชิมส่วนที่ล้นไหลออกมาอย่างไม่รังเกียจ ส่งยิ้มให้เขาจางๆ มินฮยอนลูบเรือนผมที่ม้วนไว้ลวกๆนั้นอย่างพอใจ

 กดจูบเบาๆที่ขยับชื้นเหงื่ออย่างเอ็นดู

 อุ้มเธอยกขึ้นตัวลอยทั้งที่ยังเปียกอยู่ออกจากห้องน้ำ หยิบผ้าขนหนูผืนใหญ่ติดมือมาด้วย ก่อนจะวางเธอลงบนเตียงใหญ่

 เตียงใหม่ของเธอและเขา

 มือใหญ่ใช้ผ้าขนหนูที่หยิบฉวยออกมาจากห้องน้ำเช็ดตามลำตัวขาวผ่องจองเธออย่างลวกๆ กลิ่นหอมติดผิวของสบู่เชิญชวนให้ซุกไซร้ใบหน้าลงสูดดมอย่างห้ามใจไม่อยู่

เนียนสะอาด งามสล้างตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า

ดวงตากลมโตนั้นปรือสุขทุกครั้ง ยามที่เขาก้มดูดดึงผิวเนื้อหรือขบเม้มจนขึ้นสี

พวงแก้มอิ่มแดงระเรื่อทุกครั้ง ยามที่เขารุกล้ำเข้าไปในอาณาเขตที่หวงแหน

ริมฝีปากบางแต่หวานฉ่ำนั้นห่อครางทุกครั้ง ยามปลายลิ้นสัมผัสลูกเชอรี่และกลีบดอกไม้ที่อูมอวบ

ทรวงอกแอ่นถลาเข้าบดเลียดทุกครั้ง ยามแนบกายสัมผัสกัน

ซอนโฮตอบรับการร่วมรักทุกการกระทำของเขาอย่างเต็มใจ

และเป็นที่น่าพอใจเสมอ

มินฮยอนเลื่อนตัวลงต่ำ เขี่ยปลายลิ้นสะกิดปลายยอดเกสรดอกไม้จนไหวสั่นระริก หยาดน้ำหวานล้นเอ่อฉ่ำชื่นออกมาเป็นระยะ เพียงเยิ้มไหลเล็กน้อยก็ถูกกวาดกินเข้าไปจนหมด

กวาดเกลี่ยเฉลี่ยลิ้นไปทั่วดอก กลีบพูเนื้อสีชมพูอิ่มชื้นแฉะ เสียงนิ้วกระทบเนื้อด้านในดังเป็นจังหวะจนเธอต้องหลบตาเขาอย่างเขินอาย

 มินฮยอนถอนนิ้วออก ตรวจดูน้ำหวานที่ติดออกมาช้าๆ ก่อนจะดูดเลียกลืนกินให้เธอเห็นอย่างเอาใจ

ร่างสูงยกกายขึ้น จับส่วนที่เกร็งแข็งยื่นให้เธอดูดดื่มในทันที ซอนโฮอ้าปากโอบไว้จนเกือบสุด ห่อลิ้นกวาดเลียจนทั่วบริเวณอย่างใจเย็น ช้อนตาขึ้นมาอากัปกิริยาของเขาเป็นระยะ

ภาพที่ปรากฏคือ

มินฮยอนหลับตาพริ้ม มุมปากยกยิ้มขึ้น สลับกับครางต่ำในลำคอเป็นระยะ

 เขาดูมีความสุขกับสิ่งที่เธอทำให้

 ซอนโฮดูดดื่มความแข็งแกร่งตรงหน้าด้วยความรัก เขี่ยลิ้นหยอกล้อบริเวณปลายยอดอย่างเอาใจ กวาดเลียส่วนที่เยิ้มฉ่ำออก แลบลิ้นดูดกลืนให้เขาเห็นจนเขาต้องส่งมือใหญ่มาขยี้ผมให้ฟูยุ่งอย่างเอ็นดู

 เธอถอนปากออกหัวเราะร่า เขาก็หัวเราะเช่นกัน ส่งสายตาหวานฉ่ำถึงกันชั่วครู่ ก่อนที่เธอจะโอบอ้ากลืนแก่นกายที่ร้อนผ่าวเข้าไปอีก โยกศีรษะเข้าออกกระตุ้นเขาเป็นจังหวะ

รุกเร้าจนคนตัวโตกว่าเริ่มคุมตัวเองไม่อยู่ สวนกายกระแทกใส่จนถึงอารมณ์หมาย

เธอดื่มกินมันอีกครั้ง กวาดเลียจนเกลี้ยง

ก่อนจะส่งยิ้มให้อย่างน่ารัก

มินฮยอนนอนแผ่บนเตียงใหญ่ หอบหายใจลึกอย่างมีความสุขในสิ่งที่เธอปรนเปรอให้ ซอนโฮทิ้งตัวลงนอนข้างๆ ซุกหน้าอกกับอกที่รอยแดงของเล็บที่เธอสร้างไว้อย่างอายๆ

จูบแผ่วเขาตามรอยเล็บที่เผลอข่วนตอนอารมณ์ฟุ้งเตลิด

“เจ็บไหม.. ขอโทษนะ..”

“ไม่หรอก.. ไม่ระคายผิวหรอกน่า..”

เขาตอบยิ้มๆ ดึงเข้ามากอดจนชิดอก แต่เธอก็ยังคงพรมจูบที่บริเวณนั้นซ้ำๆอย่างเสียใจ

โธ่..

อกของเขาเธอก็หวงแสนหวง

กลับมาทำให้มันเป็นรอยเสียเอง

น่าเจ็บใจชะมัด

ซอนโฮมองรอยข่วนตาละห้อย ลูบแผ่วเบาสลับกับกดจูบ จนเขาต้องเอามือยันหน้าออก

“จั้กจี้..”

“ง่า.. ขอโทษนะ มินฮยอน..”

“ไม่เป็นไรจริงๆ ทำไมไม่เชื่อล่ะ”

“ก็มันแดง เป็นรอยด้วย”

“เดี๋ยวก็หาย..”

“...”

“ซอโน..”

“อือ”

 มินฮยอนกดตัวเธอนอนราบลงอีกครั้ง สองมือประคองเต้าเต่งตึงไว้เต็มมือ ปลายนิ้วเขี่ยสะกิดยอดเชอรี่ช้าๆ ก่อนจะวกริมฝีปากอ้างับส่วนที่แข็งชันขึ้นเข้าไปดูดเลียอย่างเอร็ดอร่อย บีบเคล้น คลึงขยำเป็นผิวเนื้อเปลี่ยนเป็นสีเข้ม เธอแอ่นอกสู้มือเขากลับ ร่อนสะโพกเบื้องล่างสู้กับเอ็นเนื้ออุ่นร้อนที่ค่อยๆสอดเข้ามาอย่างฉวยโอกาส

จังหวะที่ครวญครางให้กับปลายถันที่ถูกดูดเลีย

ก็ต้องสะดุ้งให้กับแรงกระแทกท่อนเนื้ออุ่นร้อนที่กดพรวดพราดเข้ามาทีเดียวจนมิดลำ

“ฮึก..”

“อา.. ซอโน..”

“อือ..”

“โอเคนะ ที่รัก..”

เขากดจูบลงบนริมฝีปากแดงฉ่ำนั้นซ้ำๆ ก่อนจะขยับสะโพกเข้าออกช้าๆ โน้มตัวลงกระซิบถ้อยคำปลุกปลอบอยู่ไม่ห่าง รอยยิ้มทั้งน้ำตาที่ปรากฎอยู่เบื้องหน้ากลายเป็นภาพที่งดงามกว่าภาพใด

“ซอโน..”

“มินฮ..ยอน ฮึก..”

จุมพิตค้างไว้ดูดดื่ม ในขณะที่จูงมือเธอข้ามไปยังฝั่งฝัน จูบซับน้ำตาและคราบเหงื่อบนผิวเนียนซ้ำๆ ก่อนจะถอนกายออกมากอดกระชับเธอไว้ในอ้อมอก

 “ซอนโฮ..”

 “อื้อ..”

 “หิวยัง..”

 เขาเอ่ยถามถึงอาหารเย็นอีกครั้ง เพราะรู้ดีว่าเธอยังไม่ได้กินอะไรเลยตั้งแต่เมื่อตอนเที่ยงที่ทานด้วยกัน

 “หิว..แต่..”

 “แต่อะไร มีแต่กับเรื่องกินด้วยหรอ..”

 ซอนโฮทุบกำปั้นลงบนอกสามที โทษฐานที่บังอาจมาล้อเลียนการกินของเธอ

 “หิวแต่ก็เหนื่อยไง เนี่ย เหนื่อย..”

 เขาอมยิ้ม โน้มตัวลงจะจูบเธออีกครั้ง แต่ก็ถูกเธอดันหน้าผากออกเสียก่อน

 “โอ๊ย..”

 “มินฮยอน..”

 “ง่า.. ไหนบอกว่าหิว”

 เขาเอื้อมมือจะดึงผ้าห่มที่เธอปกปิดช่วงบนลำตัวออกอีกครั้ง แต่ก็ถูกตีมือไว้เหมือนเดิม

 “มินฮยอน..”

 “นี่ก็หิวเหมือนกันนะ หิวเชอรี่”

 “งื่อ..”

 “น่านะ.. กินเสร็จเดี๋ยวอุ้มลงไปกินข้าวข้างล่าง โอเคเปล่า”

 ซอนโฮถอนหายใจอย่างยอมแพ้ เปิดผ้าห่มออกพร้อมกับแอ่นอกเผยอรอรับสัมผัสที่ซาบซ่านจากเขาอีก

 เธอรู้แล้วว่าเขาเจ้าเล่ห์แค่ไหน

 แค่กินเชอรี่ไม่มีอยู่จริง

 แค่อีกครั้งหนึ่ง

 ก็ไม่มีอยู่จริงเช่นกัน

 “อา..ซอโน..”

 ร่างสูงปลดปล่อยน้ำหวานใส่โพรงเนื้ออุ่นแคบจนเธอร้อนวูบวาบไปทั่วร่าง หยาดน้ำหวานรินอาบเปื้อนหน้าขาจนแฉะเยิ้ม มินฮยอนแยกขาเธอออกจนสุด ลงลิ้นโลมเลียกลีบดอกไม้เธอซ้ำๆจนตัวสั่นระริก

 ครางให้กับบทรัทของเบาจนเสียงแหบแห้ง สะอื้นร่ำไห้กับความสุขจนไม่มีน้ำตาให้เอ่อไหล

 หากเธอเป็นดอกไม้

 เขาก็คือแมลงที่คลุกเคล้าดื่มกินน้ำหวานจนหมดสิ้น

 มินฮยอนคนเจ้าเล่ห์

 “ซอโน..”

 “เหนื่อยแล้วนะ..จะตายแล้ว”

 “อุ้มลงไปกินข้าวนะ..”

 ร่างสูงช้อนตัวเธอขึ้นทั้งๆที่ยังเปลือยเปล่า อยากจะทุบอกต่อว่า แต่ก็อ่อนแรงเกินจะขัดขืน

 เอาเลย..

 อยากทำอะไรก็ทำเลย..

 สุดท้าย..

 อาหารเย็นมื้อนั้นสำหรับเธอ คือ น้ำหวานจากแก่นกายของมินฮยอนที่เธอดื่มกินลงไปไม่รู้กี่อึก

 และอาหารของมินฮยอน

 ก็คือตัวเธอที่เขากลืนกินลงไปไม่รู้กี่รอบเช่นกัน

 มินฮยอนคนเจ้าเล่ห์