ขยสว 31 น้ำผึ้งพระจันทร์ (2) หลินฮุน cut

“หนูกลัว.. หนูไม่ไหว..”

“กลัวไปก็เท่านั้น ยังไงก็ไม่รอด”

“งื้อ..”

ควานลินเลิกชุดนอนที่บางแสนบางนั้นขึ้นจนถึงคอ นึกอยากจะจับเธอตีตูดซะให้เข็ดที่ไม่ยอมใส่ชั้นในมา

“ทำไมหนูไม่ใส่ชั้นในคะ”

จีฮุนหลุบตาลงต่ำ พวงแก้มอิ่มขึ้นสีระเรื่อ

“ก็หนูจะมาหาป๊ะป๋า..”

 ควานลินหัวเราะเบาๆ แนบแก้มลงกับพุงนิ่มอย่างหยอกเย้า เรียวขาขาวเนียนชันขึ้นเพื่อปกปิดเนินเนื้ออิ่มที่ปรากฎอยู่ต่อหน้าเขา ศอกใหญ่ดันขาเธอให้ราบลงกับเตียงอีกครั้ง ก่อนจะส่งมือสากลูบไล้ผิวเนื้อนุ่มละเอียดที่มีไรขนบางๆปกคลุมไว้

 “งื้อ..”

 “ถ้าป๊ะป๋าหิว.. หนูจะว่ายังไงคะ”

 ควานลินลองถามอย่างแกล้งๆ รอฟังคำตอบที่มักจะออกมาอย่างใสซื่อแต่ทำให้เลือดในกายชายสูบฉีดไปทั่วร่าง

“หิว.. ก็กินสิคะ..”

ควานลินเลื่อนตัวลงต่ำ ใช้ข้อศอกแยกเข่าเธอออกกว้าง ดอกไม้ดอกเดิมที่อูมอวบสีชมพูสด ปลายยอดเกสรสั่นระริกยามถูกจับจ้อง มือใหญ่เอื้อมขึ้นไปบีบคลึงเต้างามช้าๆ แนบหน้าลงกับเนื้ออุ่นอย่างหลงใหล ความชื้นแฉะปรากฏชัดตั้งแต่บทรักยังไม่เริ่ม

เครื่องเขายังไม่ร้อน แต่ของจีฮุนกำลังอุ่นพอดี

หน้าคมถูไถกับกลีบเนื้อช้าๆ ลากลิ้นผ่านพอเป็นพิธีพอให้เธอกระสัน สองมือก็เคล้นคลึงเม็ดบัวคู่งามจนแข็งตึงเป็นเม็ดโต จีฮุนแอ่นหน้าอกสู้มืออย่างไม่ยอมแพ้ ดึงชุดนอนที่กองอยู่ต้นคอในตอนแรก ปลดผ่านศีรษะแล้วโยนทิ้งอย่างง่ายดาย

แยกเรียวขาออกจนกว้างพอที่จะให้เขาดื่มกินได้ทั้งตัว มือเล็กจิกกำผ้าปูที่นอนเขาไว้แน่น เกร็งตามจังหวะอารมณ์ที่ถูกให้ปลุกให้ปะทุ

ควานลินเงยหน้าขึ้นจากดอกไม้ดอกใหญ่ ตามพวงแก้มชื้นเปียกไปด้วยคราบน้ำหวานสีขุ่น เหลือบมองเธอที่กำลังจือปากครางกระเส่าแล้วอมยิ้ม

 แม้กระทั่งตอนนี้จีฮุนก็ยังดูน่ารัก

 “หนู..”

 “ขา..”

 “พอยังคะ..”

เขาแกล้งถามยิ้มๆ ทำท่าจะลุกออก จีฮุนหนีบตัวเขาไว้แน่น ส่ายหน้าตอบอย่างอแง

“งื่อ.. อย่าเพิ่ง”

เขาไม่ตอบ หากแต่ฉกชิงแก่นเกสรของเธอเข้ากลีบปากตัวเองอีกครั้ง ปลดปล่อยมือที่คลึงหน้าอกในตอนแรก มาแหวกวาดช่องทางรักอย่างอ่อนโยน

 กลีบดอกไม้นุ่มนิ่มแต่อุ่นซ่านยามสัมผัส ทำให้เขาเผลอครางออกมาในลำคออย่างพอใจ

จีฮุนแอ่นสะโพกขึ้นสูงเมื่อเขาสอดความแข็งแกร่งของลำตัวเข้าไปจนสุด ครางออกมาช้าๆเหมือนใจจะขาด มือเล็กคว้าไขว่แกะกระดุมเสื้อนอนเขาออก ควานลินส่ายหน้าขยับสะโพกต่อโดยที่ท่อนบนตัวเองยังอยู่ครบ

 “อื้อ..”

 เต้ากลมกลึงนั้นเด้งสั่นตามจังหวะที่กดกระแทกร่างลงบนเตียง เม็ดบัวสีแดงเข้มนูนใหญ่ล่อตาล่อใจให้โน้มใบหน้าลงไปใกล้ อึดใจเดียวก็อ้าปากงับปลายถันครอบครองไว้ในโพรงปาก ตวัดลิ้นหยอกล้อจนเธอครางไม่เป็นภาษา

 เสียงเนื้อกระทบกันเริ่มดังขึ้นเรื่อยๆสลับกับเสียงครวญครางที่ดังออกมาจากเธอไม่มีหยุดหย่อน เขาโน้มใบหน้าลงจูบปิดเสียงไว้ ดูดดึงขบเม้มริมฝีปากหวานเย็นอย่างเอาใจ ปัดป่ายเรียวลิ้นแลกกันดูดกลืนน้ำหวานอย่างไม่มีใครยอมใคร

ในขณะที่สะโพกหนาก็ทวีความเร็วและกดน้ำหนักเพิ่มขึ้น สะโพกเล็กที่รองรับแทบแหลกละเอียด ผิวเนื้อหน้าขาที่ขาวเนียนขึ้นสีแดงระเรื่อจากแรงกระแทก น้ำตารื้นขึ้นมาอย่างห้ามไม่อยู่

 หนึ่งหยด หยดแหมะลง ไหลเปื้อนหน้าของเขา

 ควานลินชะงักกึก

 “หนู..”

 “ฮึก..”

 “ขอโทษ.. ป๊ะป๋าขอโทษ..”

 รีบถอนกายออกแล้วประคองกอดเข้ามาไว้ในอก เธอยังคงสั่นสะอื้น

“เจ็บมากไหม..”

 “ฮึก..”

 “ขอโทษครับ คนดี.. ขอโทษ..”

 “หนูไม่ได้เจ็บ..”

 เธอพูดเสียงอู้อี้ สูดน้ำมูกกลับ ช้อนตามองเขาอย่างเขินๆ

 “หนู.. เสียว..”

 “หือ.. ว่ายังไงนะคะ..”

 “มันดี.. ดีมากๆ จนร้องไห้.. ป๊ะป๋า..”

 ควานลินถอนหายใจเฮือกใหญ่ ตอนแรกนึกโกรธตัวเองที่ปลดปล่อยอารมณ์ให้รุนแรงไป อาจจะเพราะเก็บกดที่ไม่ได้รักเธอหลายวัน ยิ่งเห็นเธอวนเวียนอยู่ใกล้ๆแต่สัมผัสไม่ได้ ยิ่งเหมือนจะตายลงตรงนั้น

 “ป๊ะป๋า..”

“ขา.. คนดี..”

 จีฮุนเช็ดน้ำตาลวกๆ พลิกตัวกลับขึ้นมาอยู่บนร่างเขา ความนุ่มนิ่มของผิวเนื้อและกลิ่นหอมที่ชวนหลงใหลปลุกแก่นกายชายให้มีชีวิตขึ้นอีกครั้งหนึ่ง

 ควานลินเผลอแลบลิ้นออกมาช้าๆเมื่อสายตาจดจ้องอยู่กับปลายยอดที่ชมพูเข้ม ชูชันและงอนแข็งยามถูกครอบครองด้วยปลายลิ้น

 คนตัวเล็กยุ่งอยู่กับการจัดท่าทางจนวุ่นไปหมด จากที่ดูเย้ายวนกลายเป็นว่าน่ารักน่าเอ็นดูแทน

 ทนมองอยู่นานสุดท้ายก็ต้องจับสะโพกเธอยกขึ้น ก่อนจะจับกดลงบนแก่นกายตัวเองแทน

 “อา..”

 “ฮึก..”

 น้ำตาเธอไหลเอ่อออกมาอีกครั้ง ควานลินเอื้อมมือจะไปเช็ดออก แต่ถูกเธอส่ายหน้าพร้อมกับคำพูดที่ไม่มีเสียงว่าไม่เป็นไรแทน

 สองมือใหญ่โอบกระชับสะโพกงามที่แน่นหยุ่นเนื้อ ประคองเคล้นให้ส่ายตามจังหวะของความรัก เพียงครู่เดียวสะโพกเธอก็ส่ายร่อนจนเขาไม่ต้องควบคุมหรือบังคับอีก

 ตอนนี้ควานลินมีหน้าที่แค่ส่งเสียงครางเท่านั้น

 “ป๊ะป๋า..อื้อ..”

 เธอร้องเรียกอีกครั้งเมื่อใกล้จะถึงที่หมาย ความรัญจวนสวนทางกับเรี่ยวแรงที่ใกล้จะหมดลง ร้องเรียกเขาเสียงกระท่อนกระแท่นหวังให้เขาช่วยพาเธอไปต่อ

 ควานลินยึดสะโพกอิ่มไว้แน่นสวนกายกระแทกกลับรัวเร็ว จนคนบนร่างกรีดร้อง หยาดน้ำหวานกระเซ็นออกจนเปื้อนขา คนสวยเกร็งตัว ตาปรือฉ่ำ ครู่เดียวก็ถูกพลิกกลับลงมาอยู่ด้านล่างดังเดิม

 กลับมาอยู่ในเกมส์ที่ควานลินเป็นผู้ควบคุมอีกครั้ง

 จาบจ้วงและดุดัน

 สลับกับลึกซึ้งและอ่อนโยน

 อุ้งเนื้ออุ่นบีบรัดแน่นเป็นจังหวะ บดเบียดเสียดสีจนเธอดิ้นเร่า สะอึกสะอื้นกับความสุขที่เขาปรนเปรอให้ มือเล็กคว้าไขว่ไปร่าง ก่อนจะถูกจับประสานสอดกันกับมือใหญ่ ควานลินกดจูบลงบนริมฝีปากอิ่มนั้นอีกครั้ง ไม่ใช่ดูดดื่มหากแต่ลึกซึ้งด้วยความรัก

 สายตาประสานกันอบอุ่นจนเธอต้องเผลอยิ้ม

 ป๊ะป๋าของเธอทำได้ยังไงกันนะ

 ทำให้เธอรู้สึกดีขนาดนี้ได้ยังไงกัน

 “อื้อ..”

 ร่างทั้งกายกดกระแทกลงมาอีกครั้ง ปลดปล่อยน้ำหวานอุ่นสีขุ่นจนเต็มโพรงเนื้อ สะโพกเล็กเกร็งสั่น ตอดรัดซ้ำๆจนแก่นกายร้อนผ่าว ความปรารถนาก่อตัวขึ้นมาอีกครั้ง

 จีฮุนรับรู้ถึงความแข็งแรงที่เกิดขึ้นใหม่ในร่างกายของเธอ ขยับตัวหนีอย่างงอแง

 “งื่อ..”

 ควานลินอมยิ้ม ถอนกายออกก่อนจะจับเธอคว่ำหน้าลงกับหมอน ยกสะโพกอิ่มขึ้นตั้งฉาก อวดกลีบดอกไม้อวบนูนที่มองเห็นจากด้านหลัง

 กดจูบลงบนกลีบเนื้อเบาๆอย่างเอ็นดู

 กรีดปลายนิ้วช้าๆเร่งน้ำหวานให้เยิ้มไหล คนตัวเล็กส่ายสะโพกใส่อย่างยั่วยวน

 “ฮึก..”

 ก่อนที่จะทันตั้งตัว ควานลินก็จ้วงสอดความแข็งแรงใส่จนเธอสะอื้นไห้ ขยับแก่นกายเข้าออกเป็นจังหวะจนหัวสั่นหัวคลอน ซบหน้ากรีดร้องลงกับหมอนใบใหญ่อย่างทนไม่ไหว แข้งขาที่ตั้งชันกับฟูกอ่อนแรงจนแทบล้ม

 เขายึดสะโพกเธอไว้แน่น บรรเลงบทรักต่อเนื่องอย่างไม่ให้เธอหายใจหายคอ ส่งร่างอวบอิ่มถึงฝั่งฝันไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้ง ก็เหมือนเขาจะยังไม่พอใจ

 จีฮุนตัวสั่นระริก ฟูกนอนชื้นแฉะไปด้วยน้ำหวานของเธอและเขา ควานลินกดจูบซ้ำๆจนทั่วตัว ก่อนจะลินอุ้มเธอขึ้น สอดขาเล็กให้เกี่ยวไปด้านหลัง กลางลำตัวของเธอกับเขาอยู่ตำแหน่งเดียวกันพอดี

 “ฮื่อ”

 ถอยตัวเธอไปจนสุดผนัง สอดกายกระแทกใส่อีกครั้ง รัวและเร็วกว่าทุกครั้งที่ผ่านมา จีฮุนซบหน้าลงกับไหล่กว้าง กัดปากจนห้อเลือด น้ำหวานหลั่งรินจนพื้นเปียก เหงื่อกายแตกซิก หมดสภาพที่จะต่อสู้หรือขัดขืนใดๆ

 แม้ใจจะบอกให้เขาพอ ที่กายกลับตอบสนองกับความต้องการของเราอย่างไม่เคยอิ่ม

 กอดรัด ดูดกลืน ดื่มด่ำ ในสิ่งที่เขามอบให้อย่างเต็มใจ

 เขาอุ้มเธอกลับนอนบนเตียงอีกครั้ง ดูดกินน้ำหวานที่ไหลล้นออกมาจนหมด กลีบดอกไม้หวานลื่นเปลี่ยนเป็นสีแดงเรื่อ เหมือนกลีบดอกกุหลาบอาบราดด้วยน้ำผึ้ง

 ซุกไซร้ดมดอมเป็นแมลงหลงเกสรอยู่สักพักก่อนจะเลื่อนตัวขึ้นไปจูบบัวคู่งามอย่างเอ็นดู

 ก้อนเนื้อขาวอวบอมชมพูหยุ่นเด้งสู้มือ ยามบีบเคล้น ทำให้เผลอแนบหน้าลงซุกอย่างอดไม่ไหว

 ปลายเม็ดบัวที่หวานหอมชี้ชวนให้ดูดดึง ขบเม้มขึ้นทุกครั้งยามมองเห็น

 ไม่มีตรงไหนของเธอที่เขาจะไม่รัก

 เหนือร่างกายที่งดงามอย่างอัศจรรย์นี้แล้ว

 ความรู้สึกรักจากภายในยิ่งทำให้เธองดงามและน่าหลงใหลมากขึ้นไปอีก

 “ป๊ะป๋า..”

 “คะ.. คนเก่ง”

 “อิ่มยังคะ..”

 เขากลั้นยิ้ม จะให้ตอบตามตรงก็กลัวว่าเธอจะช้ำตายเสียก่อน สงสาร..

 ทำได้แค่พยักหน้าเบาๆตอบกลับ

 ผิดคาด

 จีฮุนทำหน้าหงอยลง ซบหน้าลงกับอกเขาพูดเสียงอู้อี้

 “เป็นอะไรคะ..ที่รัก”

 “ฮื่อ.. หนูยังไม่อิ่ม..”

 เขากลั้นยิ้มจนปวดแก้ม ทำเสียงเข้มถามเธอ ทั้งๆที่ในใจร้องไชโยจนดังก้อง

“หนู อยากกินอะไรคะ”

 “ง่า..”

 “หนูอยากกินอะไร ตรงไหน ตามใจเลยคนดี”

 ร่างเล็กก้มหน้างุด ตวัดปลายลิ้นเขี่ยยอดอกเขาอย่างหยอกล้อ ควานลินเม้มปากแน่น กลั้นอารมณ์อย่างเต็มที่

 ‘หนูจะกินทุกอย่างเลยหรอคะลูก’

 ลิ้นเปียกเล็กกดน้ำหนักลงมากขึ้น ไล้ขึ้นลงตามแผงอกเนียนสะอาด ย้ายตำแหน่งมาขึ้นคร่อมเขาอย่างเต็มตัว ดูดเม้ม ขบกัดซอกคอขาวจนเป็นรอย ตวัดช้อนตามองเขาอย่างร้ายๆ

จีฮุนไม่ได้น่ารักแล้ว

จีฮุนร่างร้ายกาจกำลังมาแทน

ร่างอวบไล้ลิ้นลงจนถึงหน้าท้องแกร่ง ฝ่ามือเล็กเลื่อนลงไปกอบกุมความแข็งแรงของบุรุษเพศอย่างหยอกเย้า ประคองแก่นกายให้ตั้งตรงก่อนจะค่อยรูดขึ้นลงตามสรีระช้าๆ เบาๆ

กลายเป็นเขาเองที่สติเตลิด เมื่อเธอโอบอ้าโพรงปากดูดกลืนความเป็นชายเข้าไปจนสุดคอ ช้อนตามองขึ้นมาอย่างหลงใหล เขายิ้มตอบ ลูบหัวเธอกลับอย่างเอ็นดู

 ‘ยอมแล้ว.. หนูอยากกินอะไร ป๊ะป๋าก็ยอมแล้ว’

 ขยับโยกศีรษะแล้วดูดกลืนเอ็นเนื้อจนควานลินร้องกระเส่า ครางลึก ยิ่งขบย้ำจนเขาแทบจะทนไม่ไหว

 จับศีรษะเล็กโยกเข้าออกอย่างตามใจ ใบหน้างามแดงเรื่อน้ำตาริน แต่ก็ยังยิ้มใส่ตาส่งให้เขาเหมือนทนไหว

 เขาดึงเธอขึ้น กดจูบดูดดื่มจนแทบสำลัก จับนั่งลงบนตัก ให้เธอครอบครองความแข็งแรงของบุรุษเพศด้วยดอกไม้อีกครั้ง ปล่อยให้เธอโยกส่ายอย่างตามใจ จีฮุนแอ่นอกบดเบียดกับแผงอกอย่างเชิญชวน ชั่วครู่ยอดอกยามสล้างก็ถูกครอบครองด้วยลิ้นเปียกชื้นของเขา

ดูดเม้ม วนสลับอย่างไม่รู้เบื่อ

สะโพกเล็กบดเบียดเร่งจังหวะเร็วขึ้น ในขณะที่แก่นกายนั้นก็สวนกระแทกรับจังหวะอย่างไม่มีใครยอมใคร

จูบอีกครั้งด้วยหัวใจที่พองโต..

ดวงตาเป็นประกายสั่นระริก ส่งประสานกันด้วยความรู้สึกที่ไม่อาจอธิบายได้เป็นตัวอักษร

จีฮุนคือดวงดาว
จีฮุนคือท้องฟ้า
จีฮุนคือจักรวาล
ทุกอย่างที่รวมกันเป็นความสุข
สำหรับควานลินแล้ว
ก็คงจะมีแค่จีฮุนเท่านั้น
แค่จีฮุนที่ทำได้..
